Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Δέντρα




Φωτιά σιγοκαίει κάτω από τα
φύλλα γερασμένων δέντρων
καμιά ανησυχία.
Πλησιάζω δειλά να ρωτήσω
αυτή την ανυπαρξία φόβου
και μου γελούν τρανταχτά
ίσως λίγο ειρωνικά για την αμάθεια
Ε! Μικρέ  δεν ξέρεις ότι αυτή
είναι ο λυτρωτής μας είναι ο σπόρος
της νέας μας ζωής;
Γιατί θαρρείς δεν κουνιόμαστε από
την θέση μας η με ένα απλό βήμα
δεν την σβήνουμε;




Τσιγάρο και κρασί, μουσική
κόσμοι μαγικοί.
Θα ψάξω να βρω μια ιστορία
χωρίς τέλος

Μες την ομίχλη του καπνού χτίζω
κάστρο μια στιγμή, περνάει,
                     δες το!
Στις φυσαλίδες του κρασιού θα
φτιάξω θάλασσα την βλέπεις;
                     Ψηλά!
Μες την μουσική βάζω αέρα
λουλούδια οι νότες που πλανιούνται!

Ναι! Εδώ είσαι το βρήκες, κοίτα!





Όλος ο κόσμος ένα δωμάτιο 8Χ8
μα το όνειρο είναι μακρινό
η ανακάλυψη των ορίων του
φάρσα για ένα ξεπεσμένο ηθοποιό.

Μέρα νύχτα ένα ταξίδι
διαφορετικό, μια πλαστή ελευθερία
φτιαγμένη για έναν κύριο όπως αυτόν εδώ.






Μικρή πεταλούδα
χαρούμενα γεμάτη τρέλα
τρέχεις πάνω στον ουρανό
ανέμελα γεμάτη ζωή
γεμίζεις την ύπαρξη σου
χορεύοντας στις άκρες των λουλουδιών!

Δέντρα ανοίγουν την αγκαλιά τους
σου προσφέρουν το σπιτικό τους
για να διηγηθείς τις ιστορίες σου
από τοποθεσίες μακρινές
από κει που δεν φτάνουν τα κλαδιά τους!





Γκρεμίζω κόσμους είμαι καταστροφέας
παίρνω λίγη οργή από δω τσιμπώ λίγο
μισός από κει
Τι μου λείπει;
Φυσικά λίγο αγάπη ίσως και όχι
τέλος πάντων φτιάξτον όπως σε εσένα
αρέσει.
Μα με την αγάπη είμαι έτοιμος να
δημιουργήσω ένα κόσμο κατεστραμμένο
από τα γεννοφάσκια του, ναι είμαι
καταστροφέας μην το ξεχνάς!




Ελευθερία, θάρρος, αλήθεια
είσαι αρκετά γενναίος, αρκετά
ξύπνιος για να δεις ή για να ζησεις
ή μήπως τυφλωθείς μόλις ξυπνήσεις
από τον λήθαργο σου αντέχεις;
Αντέχεις μικρή καρδία που από
καιρό επιπλέεις στο σκοτάδι, αντέχεις
λίγο τόσο δα φως; Η προτιμάς το
δικό σου ταξίδι μέσα στο πλήθος;




Σε ένα κόσμο γεμάτο μίσος και ψέμα
ένα δάκρυ αγάπης είναι αρκετό για να διαλύσει
τα σύννεφα της ψευδαίσθησης που υπάρχουν στο μυαλό
να ανοίξει η καρδία να πλημμυρίσει ευωδία η πλάση
να αντέξει τον χλευασμό και την υποκρισία.




Και είμαστε εδώ κοιτώντας
             το σκοτάδι μέσα στο άπειρο.

Τα μάτια μας πλέον έχουν συνηθίσει
               αυτό το φως
Κάπου στην άκρη ακολουθάμε, να βρούμε,
μια σχισμή φως, να ξεπροβάλουμε, να εμφανιστούμε
έτσι άσχημοι, να λουστούμε, να ξεπλυθούμε από
την μυρωδιά αυτή που κατατρώει την ύπαρξή μας.