1
Είμαι αυτό που υπάρχει μέσα στην πόλη
Όπως ο καθένας υπάρχει μέσα σε κάτι
Όμορφο , ψεύτικο , άσχημο , αληθινό.
Κάθε πόλη ξεκινάει σαν ένα γίγαντα
Για ένα προορισμό μαζί με τους
Συγκάτοικους , συμμετέχει σε αυτή
Τη γιορτή υποκειμενική για την άποψη
Του κάθε επισκέπτη.
Είμαι αυτός που το σκάει από
Την πόλη και ξαναγυρνάει σε αυτή
Χωρίς σαφή προορισμό, προσπερνώ
Ξεκουράζομαι, τρέχω , κοιμάμαι, αδιαφορώ.
2
Ξεκινάς το ταξίδι σου
Πλοίο η καρδιά σου
Οδηγός ο νους,
Βάζει πλώρη για πολιτείες
Και κόσμους φανταστικούς μα
Συνάμα τόσο αληθινούς!
Από πάνω γλάροι σκίζουν
Τον αέρα
Αν χαθείς θα χουν κάτι να ψιθυρίσουν
Κάτω από το σκαρί σου
Τρέχουν χαρούμενα μικρά και
Μεγάλα ψάρια.
Οι καθαριστές…
3
Πάνω στο έρημο καράβι
Τρέχω ανάμεσα στα κύματα
Συνοφρυωμένος από τις αναποδιές
Του καιρού.
Κάτι μέρες τώρα αέρας
Και βροχή δεν μου αφήνουν πολλά
Περιθώρια για ταξίδια παρόλα
Αυτά βάζω πλώρη για μια
Πολιτεία ξεχασμένη
Από ανθρώπους ,
Μυστική!
Που ούτε είμαι σίγουρος
Ότι θα την βρω ,ερευνώ,
Βρίσκω, κοιτώ χάρτες
Σημάδια του νερού,
Τον αέρα στα πανιά
Σχίζοντας κύματα, αναρωτιέμαι!
Σκεφτόμενος τι ωραία λέξη είναι αυτή!
Περνώ στεριές και νησιά ,
άλλα φαίνονται στον ορίζοντα
Τραβώ μπροστά, μαζεύω προμήθειες
Και άλλα υλικά, αλλά
Δεν ξεχνώ τους προδότες,
Τους φίλους,
Τα σκυλιά,
Τα πουλιά που πετούν στον ουρανό
Και δίνουν συντροφιά.
4
Και είμαι ακόμα εδώ, να μεθώ, να γελώ ,να παίζω
Κάτω από ένα γέρικο δέντρο
Φωνάζω παροιμίες αρχαίες του λαού.
Στέκομαι μόνος με συντροφιά τον αέρα
Να περνά μέσα απο τα πνευμόνια μου
Και αναρωτιέσαι τι μου λείπει.
Ψάχνω εικόνες του μυαλού,
Σκοτωμένες σκέψεις αδηφάγες με κάνουν να τρέμω
Σαν τα φύλλα που πέφτουν…
Και είσαι ακόμα δω να πονάς, να ζητάς
Να ερωτεύεσαι ένα γέρικο πτώμα,
Που η γη το λυγίζει κάθε μέρα.
Επιμένεις να στολίζεις με χαρά, λύπη, όνειρα
Ένα κουρασμένο νεκρό κορμί.
Τώρα είναι καιρός… φύγε πέτα μακριά!
