Σάββατο 18 Ιουλίου 2015





Κάτω απο το φως του φεγγαριού
πλάθω εικόνες!

κάτω απο το βλέμμα των περιστεριών
σπέρνω ζωές!



Δαίμονες του μυαλού κατατρών
τη μικρή καρδιά μου,
που δεν μπορεί να αντισταθεί...
Μόνο όπλο τα δακρυά μου

Ειναι αρκετό ενα δάκρυ να
σβήσει την φωτιά τους;

Αν φωνάξω τους φίλους μου μήπως
γίνουν και αυτοί θυματά τους;




Θέλω να αυτοποκαλούμαι
μπορώ εξαιρούμαι
Θέλω να ταξιδεύω
μπορώ να δραπετεύω

Έτσι μπαίνω σε ενα λεύκο χαρτί
και
    σπάω
           αυτή την
                     ηλίθια 
                            ίσια
                                γραμμή.





Έρωτα τα βέλη σου κράτα γι' αλλού
ενα άτομο που περιμένει υπομονετικά
το θλιβερό τέλος του,
στην μεταξένια καρδιά του χτύπα τον.
ίσως καταφέρεις να τον πληγώσεις
ίσως και του σκίσεις την καρδιά στα δύο
την μοιράσεις τροφή στο θηρίο 
που πεινά για λίγη αγάπη...
Μεταλλάσοντας την όψη του, χτύπα και
αυτο στην σκονισμένη σκληρή καρδιά του!   




Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Στιγμες




Ενα γέλιο παράξενο βγαίνει απο τα βάθη 
της καρδιάς άλλοτε λυπημένο, άλλοτε τρανταχτό
όμορφα στολισμένο, ταρακουνάει την καρδιά που είναι
έτοιμη να πετάξει, να μοιράσει αγάπη χωρίς
να θέλει αντάλαγμα, μονο να δώσει στιγμές ευτυχίας
στους αλλοτροιωμένους ανθρώπους, στους ανθρώπους 
που παλεύουν με την ζωή ποτίζοντας με τον ιδρώτα τους
την κουρασμένη καρδια τους, απο τα ψέμματα, 
την λήθη, που ειναι εγκλωβισμένη κάτω απο την
βιομηχανία της εποχής, που με τα γρανάζια της
λιώνει το μυαλό και το σώμα προσφέροντας 
ψεύτικες ελπίδες για ενα καλύτερο μέλλον.





Ένα πετράδι απολιθωμένης καρδιάς (1)

Ένα σκουπίδι στην άκρη του ματιού (3)
Σημάδι στον κορμό μιας καρυδιάς (2)
Δάκρυ στο σύννεφο ενός ουρανού (4)






Ο αέρας κάνει τα πατζούρια να τρίζουν,


ο φόβος της ανυπαρξίας,

η φωτιά σιγοκαίει,
έξω βρέχει.

Η βροχή ξεπλένει τις βρομιές 

της πόλης είναι σαν να την βαπτίζει
απο την αρχή, δίνοντάς της ένα
νέο όνομα, νέα υπόσταση, αύριο
θα ξεκινήσει μια νέα εμπειρία γι' αυτήν.

Θα βγουν οι άνθρωποι στο δρόμο

θα την λερώσουν με σκέψεις 
με ήχους με κύτταρα. Αναρωτιέμαι
αν αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν
τις ίδιες σκέψεις, τις ίδιες διαδρομές
αν αλλάξουν ξαφνικά!

Η πόλη δεν θα μεταμορφωθεί σε κάποια άλλη;






Καίγονται τα σωθικά του
το νερό της φωτιάς
δηλητήριο για την θολή ματιά του.

Βγαίνει στα σοκάκια να βρει ηρεμία

βάδισμα γρήγορο μα συνάμα ελκυστικό
για τις φιγούρες που τον παραμονεύουν
κάτω απο τον σκοτεινό ουρανό.

Μια γάτα κλαίει σε ενα σκουπιδοτενεκέ

σαν ακούει μια φωνή στρίψε γρήγορα
στο επόμενο στενό θνητέ!

Δρόμος χωρίς φώτα

     φανερώνεται μπροστά του
χτυπά γοργά η καρδιά του
     τον διασχίζει με αγωνία...

Η ματιά του πιάνει σκιστά

δύο να συνομιλούν στο βάθος
σταματά, δειλιάζει για μια στιγμή
και αναρωτιέται τι πάει λάθος.

Άτσαλα σαν ένα μικρό παιδί

που κάνει τα πρώτα του βήματα
          χάνεται...





Κόκκινο φεγγάρι!

Ματωμένος ουρανός!

Κλαίω για τις χαμένες στιγμές

            για τις στιγμές που δεν αγάπησα

Μικρά παιδιά που με περιγελούν.


Κόκκινα δάκρυα!


Κλαίω για τον χαμένο εγωισμό

             για τον εγωισμό που δεν με υπερασπίστηκε.

Μικρά παιδιά που με περιφρονούν.


Κίτρινα δάκρυα!


Κλαίω για την χαμένη αγάπη

             για την αγάπη που μου προσφέρθηκε

Μικρά παιδιά που μεγάλωσαν


                   Δάκρυα!









Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Ονειρα





Μέσα στο δάσος των ονείρων,
μέσα στο δάσος των ψευδαισθήσεων
ακονίζεις τις λεπίδες του μυαλού
έτοιμη να κόψεις ώριμα φρούτα
λεκεδιασμένων ψυχών!



Πεφτει η νύχτα
την ομορφη χρυσοκεντημένη 
στολή σου φοράς

Περιπλανιέσαι μεσα στα ονειρα
πολεμάς εφιάλτες, γεύεσαι
μελοστάλαχτες εικόνες

ανοίγεις τα φτερά σου
αγκαλιάζεις τον κόσμο μας.
Ξαφνικά... Πεθαίνεις.
Η ανατολή του Ηλίου!




Και όπως τρεχω κατεβαινω...
μια φωλια ψηλα στο δεντρο
και όπως περπατώ ανεβαινω...
μια φωλια πανω στην αμμο

Μπουσουλώ και τρυπωνω μεσα της
πετω και προσγειώνομαι πάνω της

Φαγοποτι και αστεια!
Μολοτοφ και αστυνομία!




Στη θαλπορή της φωτιάς ανασαίνεις.
Όταν το αίμα είναι ζεστό τίποτα
δεν προδίδει τον φοβο.
Το κλάμα στο διπλανό δέντρο.
Τον κόκορα που λαλεί τα μεσάνυχτα.
Τον αέρα που σιγομουρμουρίζει 
μεσ' τις φυλλωσιές.

Οχι! Μην απομακρύνεσαι απ' την φωτιά
τα κρύα όνειρα είναι γεμάτα φόβο.
Φόβο προϊστορικό, φόβο που ξεπετάγιεται
απο τα απόκρυφα στιχιωμένα δωμάτια
του μυαλού. Είναι γεματα σκοτάδι
Και χάνεσαι...
Όλα είναι σκοτάδι!



Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Περαστικοί




1

Μεσ' τα μενεξεδένια σου φτερά
αγκαλιάζεις  το μάταιο ψεύτη κόσμο σου
πετάς πάνω απο τις πόλεις της διαφθοράς
ζητώντας ενα κουτί σπίρτα

Κρατάς τις βαριές σου αλυσίδες 
βρομάς τσιγάρο και ουίσκι
ψάχνοντας να βρεις τον κλειδαρά
μια ανύποτη παρουσία σε βρίσκει

Με θάρρος ενός πιομένου
ζητάς ελευθερία, το κλειδί
''Ψάξε βαθιά μέσα στο νου 
είναι σαν σπάζεις ενα κλαδί''




2

Θάλασσα γαλήνια σε ερωτεύομαι
απο τις μελωδίες που προσφέρεις.

Θάλασσα μυστήρια με σαγηνεύεις
απο τους ήχους που εκπέμπεις

Θάλασσα φουρτουνιασμένη με τρομάζεις
απο το μίσος που ακτινοβολείς!



3

Αλήτες του δρόμου
με δικούς τους νόμους
φιγουράρουν στα ξεχασμένα...
σοκάκια
αδιαφορώντας για τους 
περαστικούς
που τυχαίνουν να περνούν
απο κει

Αλήτες του δρόμου
κλέβουν ματιές απο
περαστικούς
λίγη συμπόνοια και
μεθούν σε κάθε άγγιγμα

Αλήτες του δρόμου
οι άναθρες κραυγές σας
αλάτι στις πληγωμένες καρδιές
των μοναχικών ανθρώπων.



4

Ω! Λίλιθ σαγηνευτική πλανεύτρα
η απιστία σου φωλιά

Ω! Λίλιθ το φως του σκοταδιού σου
η πορφυρένια σου αγκαλιά

Ω! Λίλιθ πιο θάνατο αγγίζεις
η μυρωδιά σου καταχνιά

Το κλάμα της μοναξιάς σου
ας αντηχήσει σε κάθε αυτιά!