Κάτω απο το φως του φεγγαριού
πλάθω εικόνες!

κάτω απο το βλέμμα των περιστεριών
σπέρνω ζωές!



Δαίμονες του μυαλού κατατρών
τη μικρή καρδιά μου,
που δεν μπορεί να αντισταθεί...
Μόνο όπλο τα δακρυά μου

Ειναι αρκετό ενα δάκρυ να
σβήσει την φωτιά τους;

Αν φωνάξω τους φίλους μου μήπως
γίνουν και αυτοί θυματά τους;




Θέλω να αυτοποκαλούμαι
μπορώ εξαιρούμαι
Θέλω να ταξιδεύω
μπορώ να δραπετεύω

Έτσι μπαίνω σε ενα λεύκο χαρτί
και
    σπάω
           αυτή την
                     ηλίθια 
                            ίσια
                                γραμμή.





Έρωτα τα βέλη σου κράτα γι' αλλού
ενα άτομο που περιμένει υπομονετικά
το θλιβερό τέλος του,
στην μεταξένια καρδιά του χτύπα τον.
ίσως καταφέρεις να τον πληγώσεις
ίσως και του σκίσεις την καρδιά στα δύο
την μοιράσεις τροφή στο θηρίο 
που πεινά για λίγη αγάπη...
Μεταλλάσοντας την όψη του, χτύπα και
αυτο στην σκονισμένη σκληρή καρδιά του!