Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

Ακροβάτες



...---...

Στη συνάντηση δυο κόσμων
το άπειρο χαμογελάει
το ξύπνημα ενός μωρού
σύμπαν που περπατάει...


ένα πουλάκι στο κλουβί
ροκανάει τα σίδερα ελευθερία να βρει
ύστερα κάθεται σκυφτό
και σφυρίζει ένα ανοιξιάτικο σκοπό.

ο χωρισμός δυο κόσμων
αιώνια σύγκρουση του ''εγώ''
όπως μια θηλιά γύρω από τον λαιμό
κάτω από έναστρο καθαρό ουρανό!




ένα μικρό ανθρωπάκι

όταν ένα μικρο ανθρωπάκι
δεν μπορεί να ξεπεράσει την γραμμή
του ονείρου και της πραγματικότητας
αφήστε το να υποφέρει
ή θάψτε το πάνω σε αυτή την γραμμή
ίσως αυτή η γραμμή γίνει πιο
εύκολη για το επόμενο ανθρωπάκι.


Χτίζουμε είμαστε χτίστες
χτίζουμε τις βρώμικες χαρακιές!
Θα νικήσουμε αυτό είναι το μόνο
σίγουρο ως τότε μπορείτε να γλεντάτε
στις διαχωριστικές σας γραμμές...




Ακροβάτες

Όταν ο θάνατος χτυπά την πόρτα
του μυαλού μόνο ένας κουφός
μπορεί να τον ακούσει

Όταν ένας ήλιος έχει δύσει
μόνο τα μάτια του τυφλού
μπορούν να νιώσουν το φως
να διαχέεται.

Ένας άγγελος με την γυαλιστερή
πανοπλία του δεν είναι τίποτα
άλλο από έναν περιπατητή
στην μέση της λεωφόρου

Να ισορροπεί στην λευκή γραμμή
ανάμεσα στον θάνατο και στο θάνατο.

Αυτοί είμαστε ακροβάτες θανάτου
ακροβάτες που πληρώνουμε την ζωή μας
με την ισορροπία μας.




Ήρωες

Ήρωες θέλουμε,
γεμάτους μίσος για την άρχουσα τάξη
ήρωες που θα διώξουν τα σκυλιά
και τους μπάτσους της ζωή μας.

Γίνε ήρωας μπορείς!


Μόνος αν δεν μπορείς,
συνεργάσου γινεται πολλοι
αφοσιωμένοι στον ίδιο σκοπό.
Στην εξέργεση των υποδουλομένων
μυαλών και σωμάτων!

Υπάρχουν ήρωες της πρώτης στιγμής
μόνοι προσπαθούν, να αφυπνίσουν,
να δώσουν σπίθα για να ξυπνήσουν χιλιάδες.

Ηρωες που είναι καταδικασμένοι
να δεχτούν ολα τα πυρά
των αρχόντων του συστήματος.

Ήρωες που θα δικαιωθούν μόνο
οταν η θυσία τους δικαιωθεί
Ήρωες που ξέρουν πως μπορεί
να καταλήξουν στο σκοτάδι της λήθης.

Περιμένουν απο μας την συνέχεια
της σπίθας τους να γίνει φωτιά,
να αφυπνήσουμε μάζες.


Να στείλουμε το καπιταλιστικό σύστημα
στα άδυτα της ιστορίας.
Να γίνει μια μελανή σελίδα
στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ήρωες στο πνευματικό επίπεδο
Ήρωες στον τόπο της εργασίας
Ήρωες μέσα στην γειτονιά
Ήρωες στο μέτωπο της επανάστασης

Δεν πρέπει να φοβόμαστε,
μπορούμε να αφυπνιστουμε
να σπάσουμε τα δεσμά μας
πνευματικά,οικονομικά, κοινωνικά

Οσοι δεν ακολουθήσουν
θα τους βρούμε απεναντί μας.
Ή εμείς ή αυτοί...
Ηρωες!





Κύκνειο άσμα


Κάποτε έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι
αν η διαδρομή σου μέσα στην κοινωνία
φωτίζει τις απόκρυφες σου επιθυμίες.


Κάποτε κουρασμένος από την πίεση των φώτων
αντιλαμβάνεσαι το βλέμμα σου να διαφεύγει
στο σκότος των διπλανών μοχθηρών ματιών.


Καθώς η άνοιξη των λουλουδιών
χάνεται στην κόλαση του καλοκαιριού
μένεις άναυδος απο το γδύσιμο του
σκληροτράχηλου πνεύματός σου.


Είναι η ώρα θα σου πει ο άνεμος
να πετάξεις το βάρος του χρόνου
μέσα στο μύλο των αλλοτριωμένων σκέψεων σου.


Αλεσε τον στην πρώτη φθινοπωρινή βροχή
και δώστη στα όρνεα που θα σε περιτριγυρίσουν
από την περιέργειά τους,


ύστερα τρέξε γυμνός με στην πλατεία της πόλης σου
κάνοντας έρωτα στην μυρωδιά των
απεγνωσμένων ματιών των συγκατοίκων σου.


Μη δειλιάσεις αυτό το βήμα είναι σημαντικό
για την αναγέννηση του πολύπαθου πνεύματός σου!


Κοίτα τώρα είσαι ελαφρύς τα λεπτά,
οι ώρες, έχουν εξαφανιστεί.
Μόλις κέρδισες μια θέση στην αιωνιότητα!


Οι εβδομάδες, οι μέρες δεν υπάρχουν πια,
χάθηκες μέσα στο άπειρο του σύμπαντος
καθισμένος σε ξεφτισμένο παγκάκι σε
μια καθώς πρέπει πόλη στη γωνιά του κόσμου!




             

Σάββατο 18 Ιουλίου 2015





Κάτω απο το φως του φεγγαριού
πλάθω εικόνες!

κάτω απο το βλέμμα των περιστεριών
σπέρνω ζωές!



Δαίμονες του μυαλού κατατρών
τη μικρή καρδιά μου,
που δεν μπορεί να αντισταθεί...
Μόνο όπλο τα δακρυά μου

Ειναι αρκετό ενα δάκρυ να
σβήσει την φωτιά τους;

Αν φωνάξω τους φίλους μου μήπως
γίνουν και αυτοί θυματά τους;




Θέλω να αυτοποκαλούμαι
μπορώ εξαιρούμαι
Θέλω να ταξιδεύω
μπορώ να δραπετεύω

Έτσι μπαίνω σε ενα λεύκο χαρτί
και
    σπάω
           αυτή την
                     ηλίθια 
                            ίσια
                                γραμμή.





Έρωτα τα βέλη σου κράτα γι' αλλού
ενα άτομο που περιμένει υπομονετικά
το θλιβερό τέλος του,
στην μεταξένια καρδιά του χτύπα τον.
ίσως καταφέρεις να τον πληγώσεις
ίσως και του σκίσεις την καρδιά στα δύο
την μοιράσεις τροφή στο θηρίο 
που πεινά για λίγη αγάπη...
Μεταλλάσοντας την όψη του, χτύπα και
αυτο στην σκονισμένη σκληρή καρδιά του!   




Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Στιγμες




Ενα γέλιο παράξενο βγαίνει απο τα βάθη 
της καρδιάς άλλοτε λυπημένο, άλλοτε τρανταχτό
όμορφα στολισμένο, ταρακουνάει την καρδιά που είναι
έτοιμη να πετάξει, να μοιράσει αγάπη χωρίς
να θέλει αντάλαγμα, μονο να δώσει στιγμές ευτυχίας
στους αλλοτροιωμένους ανθρώπους, στους ανθρώπους 
που παλεύουν με την ζωή ποτίζοντας με τον ιδρώτα τους
την κουρασμένη καρδια τους, απο τα ψέμματα, 
την λήθη, που ειναι εγκλωβισμένη κάτω απο την
βιομηχανία της εποχής, που με τα γρανάζια της
λιώνει το μυαλό και το σώμα προσφέροντας 
ψεύτικες ελπίδες για ενα καλύτερο μέλλον.





Ένα πετράδι απολιθωμένης καρδιάς (1)

Ένα σκουπίδι στην άκρη του ματιού (3)
Σημάδι στον κορμό μιας καρυδιάς (2)
Δάκρυ στο σύννεφο ενός ουρανού (4)






Ο αέρας κάνει τα πατζούρια να τρίζουν,


ο φόβος της ανυπαρξίας,

η φωτιά σιγοκαίει,
έξω βρέχει.

Η βροχή ξεπλένει τις βρομιές 

της πόλης είναι σαν να την βαπτίζει
απο την αρχή, δίνοντάς της ένα
νέο όνομα, νέα υπόσταση, αύριο
θα ξεκινήσει μια νέα εμπειρία γι' αυτήν.

Θα βγουν οι άνθρωποι στο δρόμο

θα την λερώσουν με σκέψεις 
με ήχους με κύτταρα. Αναρωτιέμαι
αν αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν
τις ίδιες σκέψεις, τις ίδιες διαδρομές
αν αλλάξουν ξαφνικά!

Η πόλη δεν θα μεταμορφωθεί σε κάποια άλλη;






Καίγονται τα σωθικά του
το νερό της φωτιάς
δηλητήριο για την θολή ματιά του.

Βγαίνει στα σοκάκια να βρει ηρεμία

βάδισμα γρήγορο μα συνάμα ελκυστικό
για τις φιγούρες που τον παραμονεύουν
κάτω απο τον σκοτεινό ουρανό.

Μια γάτα κλαίει σε ενα σκουπιδοτενεκέ

σαν ακούει μια φωνή στρίψε γρήγορα
στο επόμενο στενό θνητέ!

Δρόμος χωρίς φώτα

     φανερώνεται μπροστά του
χτυπά γοργά η καρδιά του
     τον διασχίζει με αγωνία...

Η ματιά του πιάνει σκιστά

δύο να συνομιλούν στο βάθος
σταματά, δειλιάζει για μια στιγμή
και αναρωτιέται τι πάει λάθος.

Άτσαλα σαν ένα μικρό παιδί

που κάνει τα πρώτα του βήματα
          χάνεται...





Κόκκινο φεγγάρι!

Ματωμένος ουρανός!

Κλαίω για τις χαμένες στιγμές

            για τις στιγμές που δεν αγάπησα

Μικρά παιδιά που με περιγελούν.


Κόκκινα δάκρυα!


Κλαίω για τον χαμένο εγωισμό

             για τον εγωισμό που δεν με υπερασπίστηκε.

Μικρά παιδιά που με περιφρονούν.


Κίτρινα δάκρυα!


Κλαίω για την χαμένη αγάπη

             για την αγάπη που μου προσφέρθηκε

Μικρά παιδιά που μεγάλωσαν


                   Δάκρυα!









Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Ονειρα





Μέσα στο δάσος των ονείρων,
μέσα στο δάσος των ψευδαισθήσεων
ακονίζεις τις λεπίδες του μυαλού
έτοιμη να κόψεις ώριμα φρούτα
λεκεδιασμένων ψυχών!



Πεφτει η νύχτα
την ομορφη χρυσοκεντημένη 
στολή σου φοράς

Περιπλανιέσαι μεσα στα ονειρα
πολεμάς εφιάλτες, γεύεσαι
μελοστάλαχτες εικόνες

ανοίγεις τα φτερά σου
αγκαλιάζεις τον κόσμο μας.
Ξαφνικά... Πεθαίνεις.
Η ανατολή του Ηλίου!




Και όπως τρεχω κατεβαινω...
μια φωλια ψηλα στο δεντρο
και όπως περπατώ ανεβαινω...
μια φωλια πανω στην αμμο

Μπουσουλώ και τρυπωνω μεσα της
πετω και προσγειώνομαι πάνω της

Φαγοποτι και αστεια!
Μολοτοφ και αστυνομία!




Στη θαλπορή της φωτιάς ανασαίνεις.
Όταν το αίμα είναι ζεστό τίποτα
δεν προδίδει τον φοβο.
Το κλάμα στο διπλανό δέντρο.
Τον κόκορα που λαλεί τα μεσάνυχτα.
Τον αέρα που σιγομουρμουρίζει 
μεσ' τις φυλλωσιές.

Οχι! Μην απομακρύνεσαι απ' την φωτιά
τα κρύα όνειρα είναι γεμάτα φόβο.
Φόβο προϊστορικό, φόβο που ξεπετάγιεται
απο τα απόκρυφα στιχιωμένα δωμάτια
του μυαλού. Είναι γεματα σκοτάδι
Και χάνεσαι...
Όλα είναι σκοτάδι!



Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Περαστικοί




1

Μεσ' τα μενεξεδένια σου φτερά
αγκαλιάζεις  το μάταιο ψεύτη κόσμο σου
πετάς πάνω απο τις πόλεις της διαφθοράς
ζητώντας ενα κουτί σπίρτα

Κρατάς τις βαριές σου αλυσίδες 
βρομάς τσιγάρο και ουίσκι
ψάχνοντας να βρεις τον κλειδαρά
μια ανύποτη παρουσία σε βρίσκει

Με θάρρος ενός πιομένου
ζητάς ελευθερία, το κλειδί
''Ψάξε βαθιά μέσα στο νου 
είναι σαν σπάζεις ενα κλαδί''




2

Θάλασσα γαλήνια σε ερωτεύομαι
απο τις μελωδίες που προσφέρεις.

Θάλασσα μυστήρια με σαγηνεύεις
απο τους ήχους που εκπέμπεις

Θάλασσα φουρτουνιασμένη με τρομάζεις
απο το μίσος που ακτινοβολείς!



3

Αλήτες του δρόμου
με δικούς τους νόμους
φιγουράρουν στα ξεχασμένα...
σοκάκια
αδιαφορώντας για τους 
περαστικούς
που τυχαίνουν να περνούν
απο κει

Αλήτες του δρόμου
κλέβουν ματιές απο
περαστικούς
λίγη συμπόνοια και
μεθούν σε κάθε άγγιγμα

Αλήτες του δρόμου
οι άναθρες κραυγές σας
αλάτι στις πληγωμένες καρδιές
των μοναχικών ανθρώπων.



4

Ω! Λίλιθ σαγηνευτική πλανεύτρα
η απιστία σου φωλιά

Ω! Λίλιθ το φως του σκοταδιού σου
η πορφυρένια σου αγκαλιά

Ω! Λίλιθ πιο θάνατο αγγίζεις
η μυρωδιά σου καταχνιά

Το κλάμα της μοναξιάς σου
ας αντηχήσει σε κάθε αυτιά!



Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Ταξίδια



1

Είμαι αυτό που υπάρχει μέσα στην πόλη
Όπως ο καθένας υπάρχει μέσα σε κάτι
Όμορφο , ψεύτικο , άσχημο , αληθινό.

Κάθε πόλη ξεκινάει σαν ένα γίγαντα
Για ένα προορισμό μαζί με τους
Συγκάτοικους , συμμετέχει σε αυτή
Τη γιορτή υποκειμενική για την άποψη
Του κάθε επισκέπτη.

Είμαι αυτός που το σκάει από
Την πόλη και ξαναγυρνάει σε αυτή
Χωρίς σαφή προορισμό, προσπερνώ
Ξεκουράζομαι, τρέχω , κοιμάμαι, αδιαφορώ.




2

Ξεκινάς το ταξίδι σου
            Πλοίο η καρδιά σου
Οδηγός ο νους,
            Βάζει πλώρη για πολιτείες
Και κόσμους φανταστικούς μα
            Συνάμα τόσο αληθινούς!

Από πάνω γλάροι σκίζουν
                                    Τον αέρα
Αν χαθείς θα χουν κάτι να ψιθυρίσουν
            Κάτω από το σκαρί σου
Τρέχουν χαρούμενα μικρά και
               Μεγάλα ψάρια.
Οι καθαριστές…




3

Πάνω στο έρημο καράβι
Τρέχω ανάμεσα στα κύματα
Συνοφρυωμένος από τις αναποδιές
               Του καιρού.

Κάτι μέρες τώρα αέρας
Και βροχή δεν μου αφήνουν πολλά
Περιθώρια για ταξίδια παρόλα
Αυτά βάζω πλώρη για μια
Πολιτεία ξεχασμένη
Από ανθρώπους ,
Μυστική!

Που ούτε είμαι σίγουρος
Ότι θα την βρω ,ερευνώ,
Βρίσκω, κοιτώ χάρτες
Σημάδια του νερού,
Τον αέρα στα πανιά

Σχίζοντας κύματα, αναρωτιέμαι!
Σκεφτόμενος τι ωραία λέξη είναι αυτή!

Περνώ στεριές και νησιά ,
άλλα φαίνονται στον ορίζοντα
Τραβώ μπροστά, μαζεύω προμήθειες
Και άλλα υλικά, αλλά
Δεν ξεχνώ τους προδότες,
Τους φίλους,
Τα σκυλιά,
Τα πουλιά που πετούν στον ουρανό
Και δίνουν συντροφιά.






4

Και είμαι ακόμα εδώ, να μεθώ, να γελώ ,να παίζω
Κάτω από ένα γέρικο δέντρο
Φωνάζω παροιμίες αρχαίες του λαού.

Στέκομαι μόνος με συντροφιά τον αέρα
Να περνά μέσα απο τα πνευμόνια μου
Και αναρωτιέσαι τι μου λείπει.

Ψάχνω εικόνες του μυαλού,
Σκοτωμένες σκέψεις αδηφάγες με κάνουν να τρέμω
Σαν τα φύλλα που πέφτουν…

Και είσαι ακόμα δω να πονάς, να ζητάς
Να ερωτεύεσαι ένα γέρικο πτώμα,
Που η γη το λυγίζει κάθε μέρα.

Επιμένεις να στολίζεις με χαρά, λύπη, όνειρα
Ένα κουρασμένο νεκρό κορμί.

Τώρα είναι καιρός… φύγε πέτα μακριά!    

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Δέντρα




Φωτιά σιγοκαίει κάτω από τα
φύλλα γερασμένων δέντρων
καμιά ανησυχία.
Πλησιάζω δειλά να ρωτήσω
αυτή την ανυπαρξία φόβου
και μου γελούν τρανταχτά
ίσως λίγο ειρωνικά για την αμάθεια
Ε! Μικρέ  δεν ξέρεις ότι αυτή
είναι ο λυτρωτής μας είναι ο σπόρος
της νέας μας ζωής;
Γιατί θαρρείς δεν κουνιόμαστε από
την θέση μας η με ένα απλό βήμα
δεν την σβήνουμε;




Τσιγάρο και κρασί, μουσική
κόσμοι μαγικοί.
Θα ψάξω να βρω μια ιστορία
χωρίς τέλος

Μες την ομίχλη του καπνού χτίζω
κάστρο μια στιγμή, περνάει,
                     δες το!
Στις φυσαλίδες του κρασιού θα
φτιάξω θάλασσα την βλέπεις;
                     Ψηλά!
Μες την μουσική βάζω αέρα
λουλούδια οι νότες που πλανιούνται!

Ναι! Εδώ είσαι το βρήκες, κοίτα!





Όλος ο κόσμος ένα δωμάτιο 8Χ8
μα το όνειρο είναι μακρινό
η ανακάλυψη των ορίων του
φάρσα για ένα ξεπεσμένο ηθοποιό.

Μέρα νύχτα ένα ταξίδι
διαφορετικό, μια πλαστή ελευθερία
φτιαγμένη για έναν κύριο όπως αυτόν εδώ.






Μικρή πεταλούδα
χαρούμενα γεμάτη τρέλα
τρέχεις πάνω στον ουρανό
ανέμελα γεμάτη ζωή
γεμίζεις την ύπαρξη σου
χορεύοντας στις άκρες των λουλουδιών!

Δέντρα ανοίγουν την αγκαλιά τους
σου προσφέρουν το σπιτικό τους
για να διηγηθείς τις ιστορίες σου
από τοποθεσίες μακρινές
από κει που δεν φτάνουν τα κλαδιά τους!





Γκρεμίζω κόσμους είμαι καταστροφέας
παίρνω λίγη οργή από δω τσιμπώ λίγο
μισός από κει
Τι μου λείπει;
Φυσικά λίγο αγάπη ίσως και όχι
τέλος πάντων φτιάξτον όπως σε εσένα
αρέσει.
Μα με την αγάπη είμαι έτοιμος να
δημιουργήσω ένα κόσμο κατεστραμμένο
από τα γεννοφάσκια του, ναι είμαι
καταστροφέας μην το ξεχνάς!




Ελευθερία, θάρρος, αλήθεια
είσαι αρκετά γενναίος, αρκετά
ξύπνιος για να δεις ή για να ζησεις
ή μήπως τυφλωθείς μόλις ξυπνήσεις
από τον λήθαργο σου αντέχεις;
Αντέχεις μικρή καρδία που από
καιρό επιπλέεις στο σκοτάδι, αντέχεις
λίγο τόσο δα φως; Η προτιμάς το
δικό σου ταξίδι μέσα στο πλήθος;




Σε ένα κόσμο γεμάτο μίσος και ψέμα
ένα δάκρυ αγάπης είναι αρκετό για να διαλύσει
τα σύννεφα της ψευδαίσθησης που υπάρχουν στο μυαλό
να ανοίξει η καρδία να πλημμυρίσει ευωδία η πλάση
να αντέξει τον χλευασμό και την υποκρισία.




Και είμαστε εδώ κοιτώντας
             το σκοτάδι μέσα στο άπειρο.

Τα μάτια μας πλέον έχουν συνηθίσει
               αυτό το φως
Κάπου στην άκρη ακολουθάμε, να βρούμε,
μια σχισμή φως, να ξεπροβάλουμε, να εμφανιστούμε
έτσι άσχημοι, να λουστούμε, να ξεπλυθούμε από
την μυρωδιά αυτή που κατατρώει την ύπαρξή μας.